Związane z: życie

„Chcę zabawiać ludzi. To całe moje życie. Do mojego ostatniego tchu.“

„Nie myśl, że życie powinno być łatwiejsze, myśl, jak stać się lepszym.“

„Twój rząd nie zalegalizuje marihuany, bo nie może na niej zarobić. Możesz hodować tą rzecz sam, bo takie jest piękno natury. Od czasu kiedy korporacyjne życie jest główną drogą amerykańskiego społeczeństwa, jeżeli nie mogą ci tego sprzedać – nie możesz tego mieć!!!“

„Kocham Los Angeles za wszystko co mi zaoferowało… ale właściwie nie jestem fanem dużych miast. Wolę naturalne życie, życie w niebetonowych ścianach…“

„Chcesz naprawić swoje życie? No to wyjdź na ulicę i pokaż, co potrafisz.Nikt ci tu nie pomoże, chyba że masz bogatych rodziców, braci za granicą albo, kurwa, ciocię… ciotkę w Ameryce.“

„Kocham rap, tak jak kocham ulicę.Wolności smak jest mi drogi jak życie.“

„Życie na dzielnicy to może być chwila.“

„Aby być w stanie zrozumieć nasz świat i nasze życie takim jakie ono jest, trzeba mieć oczy otwarte na więcej niż jeden typ filozofii, która jest dla ciebie pokarmem.“

„Nie uciekniesz przed życiem, ani przed śmiercią.Po latach zrozumiałem to.Czas jest największym mordercą.Czas to jest właśnie to.Uświadom sobie – jedno życie masz, więc wykorzystaj to.“

„Morda, całym sercem walcz o życie.Stawka, tu jest większa niż myślicie.Wolność, to pułapka.Możesz mi nie wierzyć, ale to prawda.“

„Jaka to była sieć zmarszczek! Życie, co przędło nitki tej sieci, musiało być długie, bardzo długie; musiało też nie spoczywać nigdy. Musiało ono rankiem przy ogarku do pracy się brać, a kończyć ją pół ślepo, o pianiu północnych kurów. Musiało na szare wrzeciono swoje wytargać z tej piersi wszystkie włókienka; musiało nić swoją rwać, plątać i znów rwać, i znów plątać, nie wygładzając węzłów, tylko śpiesząc, śpiesząc, śpiesząc…“

„Szanuj, drogie dziecię moje,W małym ziarnku – przyszłe plony,W małej kropli – przyszłe zdroje,W szelągu – miliony.W każdej myśli – zaród czynu,Życie – w chwilce co ucieka,A sam w sobie – szanuj, synu,Przyszłego człowieka!“

„Im życie bardziej nikczemniejsze tym więcej człowiekowi zależy na nim; jest ono wówczas protestem, ciągłą zemstą.“

„Grassou de Fougeres wprowadził w życie część tej piekielnej zasady, której społeczeństwo zawdzięcza owe bezecne miernoty, mające dziś wybierać elitę we wszystkich klasach społeczeństwa; oczywiście wybierają same siebie i wydają zaciętą wojnę prawdziwym talentom.“

„Życie to praca, rzemiosło, którego trzeba się nauczyć. Kiedy człowiek, przebywszy wszystkie bóle życia, nauczył się go wreszcie, fibry jego hartują się i nabywają pewnej gibkości, która pozwala im panować nad swą wrażliwością.“

„Och, ludzie ciągle potrzebują rzeczy niezwykłych, cudów, szaleństw. I po co? Żeby z jeszcze większą gorliwością akceptować swoje zwyczajne życie.“

„Byli to rzeczywiście ludzie ze studni – tacy, co wpadli do niej dawno temu i teraz na jej dnie urządzali sobie swoje życie, myśląc, że studnia jest całym światem.“

„Alfred Whitehead mówił, że religia to najgłębszy rodzaj lojalności wobec świata. Herezja zaś – dodałabym – to najgłębszy rodzaj kontestacji. Każda herezja niesie ze sobą jakąś ideę zmiany świata. Dekonstrukcja obowiązującej wiary natychmiast prowadzi do nowych projektów na życie i istnienie społeczeństwa, do rewindykacji starych pojęć i zastąpienia ich nowymi.“

„Widzimy więc te same rzeczy w inny sposób. Widzimy co innego i czasem bywa to bolesne. (…) Życie społeczne, kontakty z innymi, nauka, media, sztuka – to drobiazgowe, mozolnie uzgadniane „prawdy”. Całe epoki mają swoje „prawdy”, które po czasie rozsypują się w pył. Mają też swoje „prawdy” poszczególne jednostki; niektóre z nich aktualne przez całe życie, inne podlegają kolejnym weryfikacjom. (…) Subiektywne poczucie prawdy wiążę się zawsze z aktem oceny. Jest to świadomy akt woli – uznaję, że coś jest prawdziwe, i na dodatek przyjmuje konsekwencje tej oceny. To rodzaj dobrowolnego przykrojenia doświadczenia do pewnego wzoru. Jest to konieczne, o ile mamy żyć we wspólnym poznawczo i etycznie świecie.“

„Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje. Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie. Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu. Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie. Nie boleć. Istnieć boleśnie – to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból. Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki. Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie. Upijać się? Spać całe tygodnie? Zapamiętywać się w aktywności aż do amoku? Modlić się nieustannie?“