Związane z: Żal

„Gdy żegnamy się z ukochanym, chociaż nęka nas straszny żal, doznajemy zarazem dziwnego uczucia ulgi, wyzwolenia.“

„Ale przebaczenie… Trzymam się tego niewielkiego okruchu nadziei i tulę go mocno, pamiętając, że w każdym z nas mieszka dobro i zło, światło i ciemność, sztuka i ból, wybór i żal, okrucieństwo i poświęcenie. Każdy z nas jest swoim własnym chiaroscuro, własnym kawałkiem iluzji, który stara się przerodzić w coś konkretnego, coś realnego.“

„Nic – tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?“

„Pamiętasz naszą pierwszą randkę? (…)Nasze pierwsze pocałunki przez przystankiem,kiedy żal nam było nawet paru minut bez dotyku naszych rąk,pierwszą noc przegadaną do ranai pierwszą noc, kiedy nie chcieliśmy mówić nic.“

„Fontanna zadowolenia wytryska z umysłu; a ten co posiadł tak małą wiedzę o ludzkiej naturze, że szuka szczęścia przez zmianę czegoś innego niż własnych skłonności, zmarnuje życie na bezowocnych wysiłkach i pomnoży żal, którego chciał się pozbyć.“

„Święta miłości kochanej ojczyzny,Czują cię tylko umysły poczciwe!Dla ciebie zjadłe smakują trucizny,Dla ciebie więzy, pęta nie zelżywe!Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny,Gniezdzisz w umyśle rozkoszy prawdziwe!Byle cię można wspomódz, byle wspierać,Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać!“

„Zła to radość, mój bracie, po której żal chodzi.“

„Twe oczy, którym nigdy nie dość było moich,Pochyliły się w smutku za powiek zasłoną,Bo nasza miłość pierzchnie.”Wtedy ona rzecze:”Choć to prawda, że nasza miłość pierzchnie, stańmyJeszcze raz na samotnym wybrzeżu jeziora,Obok siebie, w godzinie wielkiej łagodności,Kiedy znużone dziecko, Namiętność, zasypia,Jak dalekie są gwiazdy. Pierwszy pocałunekJak daleki. I jakże stare moje serce!”Zamyśleni kroczyli przez uwiędłe liście,A potem on, trzymając jej rękę w swej dłoni,Powiedział z wolna: „Pomyśl, te serca wędrowne,Nasze serca, Namiętność nieraz utrudziła.”Lasy były dokoła. I pożółkłe liścieJak blade meteory przez półmrok spadały.Stary, kulawy królik kuśtykal po ścieżce.Jesień była nad nimi. I oto stanęliJeszcze raz na samotnym wybrzeżu jeziora.Obróciwszy się, ujrzał, jak umarłe liście -Wilgotne jak jej oczy – w milczeniu zebrane,Rozrzuciła na piersiach i włosach swych.”Nie płacz,żeśmy znużeni. Inne miłości spotkamy.Wciąż nienawiść i miłość, bez kresu i żalu.Przed nami leży wieczność cała. Nasze duszeMiłością są i nieustannym pożegnaniem.“

„O boże na wielkiem niebie!Drogo to, widzę, u ciebie,Dać młodość i baczenie zaraz; jedno płacićDrugiem trzeba; to dobre, a tego żal stracić.“

„Poszłam daleko w głąb siebie, w straszliwy labirynt i oślepłam tam wewnątrz, i już niczego nie uda mi się zobaczyć ponad to, co już zobaczyłam. I widziałam samotność, smutek i wielki żal. I chwilę radości, która nie należała do mnie.“

„Żyć i umrzeć bez żalu, oto moja jedyna religia.“

„Rozumiałem już. Umiera gąsienica, kiedy zmienia się w poczwarkę. Umiera roślina, kiedy zawiązuje się ziarno. Każdy, przemieniając się, odczuwa smutek i niepokój. Wszystko w nim staje się zbędne. Każdy, przemieniając się, jest jak pełen żalu cmentarz.“

„Płaczmy razem, wrogu mój,nad niezgodą, wojną, złem,umierajmy, Boże mój,z umarłymi, których żal,opadajmy, orle, z gór,gdy dziką gęś ugodzi strzał.“

„Deszczowe wtorki, które przyjdą po niedzielach,Kropelka żalu, której winien jesteś ty,Nieprawda, że tak miało być,Że warto w byle pustkę iść,To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.“

„…odjąć lato – żar w pamięci,odjąć zimę – bal w pamięci,odjąć ręce – mur w pamięci,odjąć wolność – wiatr w pamięci,odjąć ciebie – żal w pamięci,odjąć siebie – nic w pamięci.Dodać pamięć… Co w pamięci?“

„Tymczasem ja ani przedtem nie uważałem za stosowne robić niczego podłego z uwagi na niebezpieczeństwo, ani mi teraz żal, żem się w ten sposób bronił; wolę zginąć po takiej obronie, niż tamtym sposobem żyć.“

„Żal nie może zastąpić kary!“

„A są rzeczy, których nie sposób zdobyć nawet magią. I są dary, których nie wolno przyjąć jeśli nie jest się w stanie odwzajemnić ich… czymś równie cennym. W przeciwnym razie taki dar przecieknie przez palce, stopi się niby okruch lodu, zaciśnięty w dłoni. Zostanie tylko żal, poczucie straty i krzywdy…“

„Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie bezczynności, niezdecydo­wania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się.“

„Były w domu rzeczy święte: fotografia przeciętaczarną wstęgą żalu, nadtopiona świeca w lichtarzuz pożegnalnego wieczoru, telefon zawieszony na ścianiewpół słowa nic więcej, może tylko samotność,której schronienie jest przekleństwem.“