Związane z: trop

„Myślę tylko malować, malować i malować. Ale czy co z tego będzie. Dzisiaj mię już pesymizm ogarnia, tak ten Święty Krzyż mnie zbił z tropu i z humoru, że w nic nie wierzę na przyszłość (…).“
„Jest nadziejaCo choć zbita z tropuWciąż powraca aby nas odmienićTak potrzebna do wysokich lotówI bezcenna gdy chodzisz po ziemi“
„Nieustraszoność myśli jest rzeczą niezmiernie rzadką, chociaż się o niej tyle mówi. Bezwiednie i świadomie tępimy ją w sobie i naokoło siebie nieustannie. Myśl nasza jest jak tresowany pies. Węszy i tropi na pozór swobodnie; w gruncie rzeczy bada, czy już przeszedł tędy jej pan. Myśl bezpańska, nie troszcząca się o nic, nie chcąca wiedzieć, dokąd przyjdzie, nie lękająca się niczego, jest dziś czymś wyjątkowym. Samo istnienie nasze, społeczeństwo obecne, jakim jest, jest nieustannym tłumikiem, nałożonym na swobodę badacza. I to już niezależnie od przekonań.“
„Ironia: zamaskowany trop negacji.“
„Ewangelia: boski trop Objawienia.“
„Czym jest idea Boga? Ludzie czczą różne bóstwa. Robią co tylko chcą. Ale jeśli spojrzysz na Biblię, to tylko przykład, ja patrzyłem na nią każdego, pieprzonego dnia, aż do ukończenia 10 klasy i uczyłem się jej na pamięć, do momentu aż mnie wyrzucono z Chrześcijańskiej Szkoły za postawienie sztucznego penisa na Biblii, na biurku mojej nauczycielki, którego zabrałem z piwnicy mojego zboczonego dziadka. Nie musimy nawet iść tym tropem, chodzi po prostu o to, że Biblia posiada wszystko czego potrzebujesz to nagrania horroru. Ma zombie, diabła, Lucyfera. Nie ma Antychrysta.“
„Wadą bystrego umysłu jest to, że zawsze może on podsunąć kolejne tropy, a te bywają fałszywe.“
„Mam iść tam za nim? – ujmując cugle, niespokojnie zapytał mistrz.-Nie – odpowiedział mu Woland. – Po cóż iść za tropem tego, co się już skończyło?“
„Ale pan nie jest Dostojewskim – powiedziała zbita z tropu przez Korowiowa obywatelka.-Skąd to można wiedzieć, skąd to można wiedzieć! – odrzekł Korowiow.-Dostojewski umarł – oświadczyła obywatelka, ale jakoś niezbyt pewnie.-Protestuję! – gorąco zawołał Behemot. – Dostojewski jest nieśmiertelny!“
„Kostucha bowiem już krążyła wokół jego domu, to podchodziła do drzwi, to znowu się cofała, jakby ją zbijało z tropu milczenie starego, bo jak tu powiedzieć człowiekowi, Chodź ze mną, jeśli ten ani nie odpowiada, ani o nic nie pyta, tylko patrzy, takie spojrzenie może onieśmielać.“