Związane z: nagranie

„Dlaczego nie? Przecież ja się już nagrałem. Jestem spełniony.“

„Wracają dziś dinozaury, co przez dekadęnie nagrały nic i skamieniały syf pchają na ladę.“

„Zawsze uwielbiałem śpiewać. Pierwszą piosenką, do której nauczyłem się wszystkich słów, była Girl of My Best Friend Elvisa. Tata zapoznał mnie z muzyką Elvisa, a kiedy dostałem od dziadka sprzęt do karaoke, nagraliśmy z kuzynem całe mnóstwo jego piosenek. Szkoda, że nie mam już tych nagrań, bo chętnie bym posłuchał.“

„Jesteś taka piękna, nagrana na dźwiękach,wszystko co mi mówisz biorę, kochana do serca,tak od dawna się wkręcam, w rękach w końcu mam cię,jadę wskazującym palcem spokojnie po kanciejak mogę najdokładniej, sprawdzam nierówności.“

„Ja Mury napisałem w 1978 roku jako utwór o nieufności do wszelkich ruchów masowych. Usłyszałem nagranie Lluísa Llacha i śpiewający, wielotysięczny tłum i wyobraziłem sobie sytuację – jako egoista i człowiek, który ceni sobie indywidualizm w życiu – że ktoś tworzy coś bardzo pięknego, bo jest to przepiękna muzyka, przepiękna piosenka, a potem zostaje pozbawiony tego swojego dzieła, bo ludzie to przechwytują. Dzieło po prostu przestaje być własnością artysty i o tym są Mury.“

„To Elvis sprawił, że zacząłem interesować się muzyką pop. Dzięki niemu też zacząłem kupować płyty. Piosenki z pierwszych lat jego kariery były wspaniałe. Bill Halley i jego nagrania nie wzbudziły we mnie żadnego zainteresowania. Dopiero gdy usłyszałem Heartbreak Hotel, zrozumiałem, że TO jest TO!“

„Czym jest idea Boga? Ludzie czczą różne bóstwa. Robią co tylko chcą. Ale jeśli spojrzysz na Biblię, to tylko przykład, ja patrzyłem na nią każdego, pieprzonego dnia, aż do ukończenia 10 klasy i uczyłem się jej na pamięć, do momentu aż mnie wyrzucono z Chrześcijańskiej Szkoły za postawienie sztucznego penisa na Biblii, na biurku mojej nauczycielki, którego zabrałem z piwnicy mojego zboczonego dziadka. Nie musimy nawet iść tym tropem, chodzi po prostu o to, że Biblia posiada wszystko czego potrzebujesz to nagrania horroru. Ma zombie, diabła, Lucyfera. Nie ma Antychrysta.“

„Znów ku twojej rozpaczy jutro wbijam do studia.Nagrać rap, który pewnie znowu z gównem cię zrówna.“

„Najpierw nagram kilka płyt, później wystąpię w telewizji z Frankiem Sinatrą, następnie zagram w filmie Hai Wallisa dla Paramount i jeszcze w dwóch dla 20th Century Fox, a jeszcze później, któż to wie?“

„Jedną z zasług lat 60. jest to, że nagrano i wydano wówczas trochę muzyki o niezwykłym czy też eksperymentalnym charakterze. Kim byli ci mądrzy, niezwykle światli menadżerowie, którym zawdzięczamy Złotą Erę Amerykańskiej Muzyki? Idący z duchem czasu młodzieńcy o kwiatowym oddechu? Nie – starzy, żujący cygaro faceci, którzy słuchali taśm i mówili: „ Bo ja wiem…, Co to, kurwa, jest? Dobra wypuść to, wiadomo? Nie wiadomo.”Takie podejście do muzyki przynosiło znacznie więcej dobrego niż postawa dzisiejszych bossów. „Młodzi z głową na karku” są o wiele bardziej zachowawczy, a także o wiele bardziej niebezpieczni od swych poprzedników. Skąd się wzięli? Paru wylądowało w branży dlatego, że ich ojcami byli niektórzy z owych staruszków, od których jechało tytoniem. Inni sami utorowali sobie drogę na szczyty – pewnego dnia gość z cygarem mówił: „Posłuchaj Sherman. Zaryzykowałem, wypuściliśmy to i ani się obejrzałem, gdy sprzedaliśmy kilka milionów egzemplarzy. Ja wciąż nie mam pojęcia, co to, kurwa było, ale trzeba nam zrobić tak jeszcze raz. Posłuchaj, co ci powiem, Sherm. Ktoś nam musi dać cynk, co teraz wypuścić. Dlaczego nie przyjmiemy do roboty jakiegoś z tych hipisowskich skurwieli?”Tak więc przyjmują do pracy jednego z hipisowskich skurwieli – nie żeby miał robić coś poważnego – przynosi kawę, listy, stoi z boku i patrzy, co się dzieje – wyrabia się. Pewnego dnia staruszek z cygarem mówi: „Posłuchaj Sherman, myślę, że możemy mu zaufać – wygląda na to, że się powoli otrzaskał. Zrobimy go naszym przedstawicielem – niech ON gada z tymi pojebami od tamburynu i kadzideł. On rozumie to całe gówno, przecież ma takie same włosy jak oni”.Od tej chwili młodzian pnie się i pnie, nie mija wiele czasu, jak trzyma nogi na biurku i mówi: „Niech pan wywali Shermana panie Maxwell. Aha, ten nowy zespół… Nie możemy ryzykować… to po prostu nie to, czego chcą dzieciaki. Wiem, bo przecież mam takie same włosy“

„Oto dwie popularne legendy na mój temat.Ponieważ w 1969 roku nagrałem na płycie Hot Rats piosenkę „Son of Mr. Green Genes”, ludzie przez lata wierzyli, że osobnik o tym nazwisku (grany przez Lumpy’ego Brannuma) z telewizyjnego show pt. Capitan Kangaroo, był moim prawdziwym ojcem. Otóz nie był.Druga bajeczka głosi, że podczas koncertu wysrałem się kiedyś na scenie. Istnieje wiele wersji na ten temat, między innymi poniższe:[1] Zjadłem gówno na scenie.[2] Ja i Capitan Beefheart zrobiliśmy sobie na scenie „konkurs-obrzydlistwo” (co to, kurwa, jest konkurs-obrzydlistwo) i obaj zjedliśmy gówno.[3] Ja i Alice Cooper zrobiliśmy sobie konkurs-obrzydlistwo na scenie i on rozdeptywał kurczaczki, a ja wtedy zjadłem gówno.W lutym 1967 lub 1968 roku byłem w Londynie w klubie Speak Easy. Podszedł do mnie członek grupy Flock, nagrywającej wówczas dla Columbii, i powiedział: „Jesteś fantastyczny. Kiedy usłyszałem, że zjadłeś to gówno na scenie, pomyślałem, no ten facet to naprawdę odjazd”. Odpowiedziałem: „Nigdy nie zjadłem gówna na scenie”. Gość wyglądał na załamanego, jakby pękło mu serceZanotujcie to sobie, ludzie: nigdy nie zjadłem gówna na scenie, zaś w ogóle najbliższy zjedzenia gówna byłem w 1973 roku – spożywając posiłek w bufecie Holiday Inn w Fayetteville w Północnej Karolinie.“

„Dyskutujemy teraz na temat Heleny jako następnego singla, omawiamy klipy. Jeszcze się zobaczy. Zawsze chciałem nagrać teledysk na pogrzebie w domu, na stypie. Cofając się w czasie od pogrzebu. Pokazanie pochówku, potem stypa, ze stypy do kostnicy, z kostnicy do szpitala, ze szpitala do osoby żywej. A my bylibyśmy zespołem grającym na pogrzebie. Albo żałobnikami.“

„W ten album włożyłem całe serce i duszę. Jest znacznie bardziej rytmiczny niż muzyka Queen, ale znalazło się na nim także kilka wzruszających – jak sądzę – ballad. Wszystkie piosenki traktują o miłości, mają wiele wspólnego ze smutkiem i bólem. Jednocześnie są dość trywialne i żartobliwe – takie jak moja natura. Od dość dawna nosiłem się z zamiarem nagrania solowego albumu, koledzy z zespołu bardzo zachęcali mnie do tego. Chciałem, aby był możliwie maksymalnie różnorodny stylistycznie – aby znalazło się na nim miejsce i dla piosenek w stylu reggae, i dla takich, które oparte są na potężnym brzmieniu orkiestry symfonicznej.“