Związane z: dusza

„Usłyszałem bicie dzwonów w oddali, poczułem zapach duszy Delgadiny śpiącej na boku, usłyszałem krzyk na horyzoncie, płacz kogoś, kto może zmarł sto lat temu w alkowie. I wówczas zgasiłem światło w ostatnim tchnieniu, wplotłem swe palce w jej palce, by poprowadzić ją za rękę, i odliczyłem dwanaście uderzeń dwunastej w nocy i moich dwanaście ostatnich łez, dopóki nie zaczęły piać koguty, a po nich nie rozległy się dzwony chwały i petardy święta, które uczciły radość niebywałą, że cały i zdrowy przeżyłem swoje dziewięćdziesiąt lat.“

„Czy miłość fizyczna czy duchowa? Jak to rozstrzygnąć, skoro miłość fizyczna jest najważniejszą potrzebą duszy?“

„Ach, jakże okrutna jest samotność dla duszy trawionej wyrzutami sumienia!“

„Wtedy najmłodsi uklęknęli pod Krzyżem Południa, jak to czynili przed krzyżem w kaplicy, i z całej duszy modlili się do wszechmogącego Stwórcy tych niebiańskich cudów, by zechciał dodać im nadziei.“

„Jesteś wrażliwy – powiedziała cicho. – W głębi duszy pełnej niepokoju. Nie zwiedzie mnie twoja kamienna twarz i zimny głos.“

„Jestem jak najdalszy od wyobrażenia, że Bóg z szatanem walczą o naszą duszę. Zresztą, co to za walka? Niech ten Bóg, do cholery, wreszcie coś zrobi! niech kopnie tego diabła w dupę! A jeśli brzydzi się gwałtem i wzdraga przed przemocą niech mu choć zasądzi rujnującą grzywnę! Niech go zniszczy podatkami!“

„Hej, ty tam! – zaryczał, biorąc się pod boki. – Smoku chędożony! Słuchaj, co ci rzeknie herold! Znaczy się ja! Jako pierwszy honorowo weźmie się za ciebie obłędny rycerz Eyck z Denesle! I wrazi ci kopię w kałdun, wedle świętego zwyczaju, na pohybel tobie, a na radość biednym dziewicom i królowi Niedamirowi! Walka ma być honorowa i wedle prawa, ziać ogniem nie lza, a jeno konfesjonalnie łupić jeden drugiego, dopokąd ten drugi ducha nie wyzionie albo nie zemrze! Czego ci życzymy z duszy, serca! Pojąłeś smoku?“

„Oczy są oknami duszy.“

„Miłość jest stanem duszy.“

„Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę!Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę, a muszę!Ale tknąć się nikomu nie dam i dlategoGdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego“

„Człowiek zagładę nosi w duszyWystarczy go przerazić.“

„Dusza moja – pragnie postu, ciało – karnawału!“

„Więc cóż jest piękno? Wód słoneczne bryzgi?Diament w popiołach? Pamięć? Doskonałość?Gdyby to tylko – byłoby za mało! –Dusza, rozpięta raz na Krzyżu Myśli– Wyrazi – Całość!“

„I gorzko się zapatrzyliśmyW zabrane nam dalekie stronyI w duszach swych przeklinaliśmyTę łatwą wiarę w megafony.“

„Tutaj ukryłem srebrnostrunną liręKtóra się stała duszą tego dworuTutaj indykom czytając SzekspiraDrżałem o losy swego Elsynoru“

„Spójrzcie na królów naszych poczet –Kapłanów durnej tolerancji.Twarze jak katalogi zboczeńNiesionych z Niemiec, Włoch i Francji!W obłokach rozbujane dusze,Ciała lubieżne i ułomne,Fikcyjne pakty i sojusze,Zmarnotrawione sny koronne –Nie czyja inna – lecz ich wina:Sojusz Hitlera i Stalina!“

„Dusze ludzkie – samotnice wieczne,Samotnice – jak planety błędne:Każda błąka się przez drogi mleczne,Każda toczy koło swe bezwzględne.“

„Może znajdę na ziemi jaką duszę bratnią,Co przeczyta i pojmie tę mą pieśń ostatnią,I, chociaż rozpacz moja czoło jej zasępi –Żałować może będzie, lecz mię nie potępi!“

„Według mnie chrześcijaństwo jest przede wszystkim religią, a religia nie jest bynajmniej metodą; jest ona życiem i to życiem wyższym, nadprzyrodzonym, mistycznym w swym pochodzeniu, praktycznym w swych owocach. Jest ona obcowaniem z Bogiem, entuzjazmem głębokim i spokojnym, miłością promieniejącą, siłą, która tworzy, szczęśliwością, która się wciąż rozwija, jednym słowem, religia to stan duszy.“

„Krajobrazy są stanami duszy.“